DY ZEMRA TË VIZATUARA NË BORË
Duke shëtitur nëpër Zvicër
Vizatova me gisht një zemër
Pranë një zemre tjetër
Të vizatuar nga një person i panjohur
Në borën që ndodhej buzë rrugës
Të ngrohura nga dielli rrezëllitës
Që u dukej sikur ishte binjaku i tyre
I vizatuar nga ndonjë Pikaso ndëryjor
Në xhamin e qiellit të kaltër
Dy zemrat e vizatuara në borë
Zunë të rrihnin së bashku
Për çudinë time
Gjaku zuri të rridhte
Nga njëra zemër te tjetra
Ato zunë të flisnin
Të njëjtin ligjërim dashurie
Të shprehnin mahnitjen e tyre
Para bukurisë së peizazhit
Para diellit rrëzëllimës…
Kur u ktheva më vonë tek ai vend
Nuk i pashë gjëkundi
Dy zemrat e vizatuara në borë
Ato ishin afruar ishin përqafuar
Derisa ishin përzier me njëra-tjetrën
Si të gjitha zemrat e të gjallëve
Të përflakura nga dashuria e marrosur
Wernetshausen, 27.I.2017
IMAZHI I PASHQITSHËM
I zgjuar në të zbardhur të dritës
Unë shoh ca tufa bari të thatë
Përtej xhamit të dritares sime
Murlani i akullt
I tund hove-hove
Para syve të mi të mbushur me natë
Ato tufa bari të thatë
U ngjajnë cullufeve të flokëve
Të një njeriu të pastrehë
Të shtrirë mbi borën e ngrirë
Të vdekur nga acari
Në qoftë se ai ka thirrur kur unë flija
Përse nuk i kam dëgjuar
Thirrjet e dëshpëruara ?
Përse nuk jam ngritur
Nga shtrati i butë dhe i ngrohtë
Për t’ia hapur derën time
Dhe për t’ia shpëtuar jetën?
Murlani tund përtej xhamit
Tufat e barit të thatë
Ato u ngjajnë gjithnjë
Cullufeve të një njeriu të pastrehë
Që këtë natë dimri
Vdiq diku nga acari
Dita që po gdhin
A do të më shpëtojë vallë
Nga ky imazh i pashqitshëm?
Looren, 29.I.2017
KORIJA E MBULUAR ME BORË
Sa e bukur është kjo korije
Që ngrihet buzë rrugës
Me degë të argjenduara nga bora e ngrirë
Në çastin që kaloj pranë kësaj korijeje
Ajo shtrin një nga degët e saj
Më fton t’i afrohem
T’i dhuroj fjollën e bardhë të frymës sime
Për ta mbajtur rreth majës së drurëve
Si një shall të mëndafshtë
Sidomos ajo kërkon t’i jap
Pak nga ngrohtësia ime njerëzore
Për t’u mbrojtur nga të ftohtit e pamëshirshëm
Të natës që afrohet
Tepër e gjatë do të jetë kjo natë
Për korijen e mbuluar me borë
Si një grua e re vetmitare
Që fërgëllon në shtrat pa vënë gjumë në sy
E shqetësuar nga rënkimet e erës së acartë
Këtë muzg dimri
E vetmja gjë që mund të bëj për këtë korije
Është ta marr me vete imazhin e saj
Dhe ta strehoj nën qepallat e mia
Duke qenë i bindur
Se dhembshuria ime nuk do t’ia ndryshojë fatin
PEIZAZH ME NJË KODRINË DHE ME NJË LIQEN
Një kodrinë e madhe ngrihet para meje
Nën qiellin dimëror të Zvicrës
Ajo i ngjan shpinës së një lope të larme
Ku larat e zeza të pyjeve me bredha
Ndërthuren me larat e bardha të lirishtave
Të mbuluara me një shtresë të trashë bore
Përtej asaj kodrine të madhe
Simulakër i lopës mitike Hathor
Ravijëzohet një varg i gjatë malesh
Si muri që ndan kullotat
Në një poemë të Robert Frostit
Rrëzë kësaj kodrine të madhe
Shtrihet një liqen i stërzgjatur
Si një viç që ka mbledhur gjunjët
Për t’u ulur nën barkun e nënës së tij
Për të thithur sisët e fryra nga qumështi
Kur të shkrihet bora
Rrëketë e ujërave të kristalta
Do të rrjedhin nëpër shpatet e kodrinës
Dhe do të derdhen në liqen
Duke gurgulluar si currili i qumështit
Që rrjedh në fytin e një viçi të etur
NË REZIDENCËN E JOYCE-IT
Zotni Joyce
Unë e di se ti ke qenë një Uliks
Siç e di se çdo njeri
I denjë për atributin shkrimtar
Është kipci i Uliksit
Zotni Joyce
Dua të të bëj një pyetje të thjeshtë:
A ke mbërritur në Itakën tënde ?
A ekziston vërtet një Itakë
Për shkrimtarin e njëmendtë ?
Unë besoj se Itaka e vërtetë
E një shkrimtari
Janë librat që ka shkruar ai
Qysh nga fëmijëria
Një shkrimtar lundron
Duke u rënë kryq e tërthor deteve
Për të mbërritur në portin që quhet
Libri i tij i jetës
I rrethuar nga vëllime të trasha
Të botuara në të katër anët e botës
Unë kam dëshirë të trokas
Në ballinat e tyre
Si në kanatin e një porte
Dhe të thërras:
A je këtu, James Joyce?
Mbi raftet e mbushura me librat e tu
Ndodhen disa shishe :
A mos vallë do të na japësh nga një gotë
Për të festuar me ty ditëlindjen tënde?1
Me thënë të drejtën ti lind
Sa herë që dikush merr në dorë
Ndonjë nga veprat e tua
Dhe përkulet mbi fletë
Siç përkulej Uliksi i lashtë
Mbi detin ngjyrë vere…
Duke vështruar një derë të mbyllur para meje
Kam përshtypjen se papritmas
Ti do të futesh në këtë kthinë
Për të përshëndetur vizitorët që kanë ardhur
Në rezidencën tënde në Cyrih
E falënderoj këtë qytet
Plot katedrale e pallate të madhërishme
Që rezidencën tënde të mbushur
Me dorëshkrime me fotografi me botime
E ka shndërruar
Në një tempull të letërsisë
Duke u larguar nga rezidenca jote
Do të marr me vete dy fraza
Që ti i ke pasur për zemër
Dy fraza të afishuara në mure:
« Nulla dies sine linea »
« Joyciens, ju përbuz »…
1.James Joyce ka lindur më 2 shkurt 1882
Zurich, 2 shkurt 2017
MUZG NË ZVICËR
Qielli në perëndim
I hullizuar nga re të hirta
Ishte një bokal
I mbushur me ujë të kulluar
Ku pluskonin të shpërndara
Disa petale
Trëndafilash
Të kuq…
SFINKSI I VETMISË
Ajo ishte macja më e bukur që kisha parë ndonjëherë
Ngjyrat e gëzofit të saj prej tigri
Lodronin në kurrizin e saj
Harmonizoheshin me njëra-tjetrën
Si notat e një partiture
Ajo mace ishte si mishërimi
I një perëndie feline të Egjiptit të lashtë
Si mishërimi i një kafshe totemike
Kur kaluam nëpër fshatin e saj
Ajo erdhi nga oborri i një shtëpie të pabanuar
Me kanate të mbyllura me drita të fikura
Ajo na u qas me druajtje
Pastaj zuri të ecte bashkë me ne
Duke ngritur lart bishtin e saj të bukur
Si një flamur që valëvitet në erë
Ne i falëm disa ledhatime
Që ajo i priti si dhurata
Por ne nuk e shpëtuam dot nga vetmia
Ne nuk ia zëvendësuam dot
Të zotët e saj për të cilët e kishte marrë malli
Dhe i priste me padurim
Në çastin që u larguam prej saj
Ajo u ndal në mes të rrugës
Dhe na ndoqi pas me vështrimin e saj të trishtuar
Macja e kuptoi se ne nuk ishim
Burri dhe gruaja që ajo priste
Kur e ktheva kokën pas
Për ta vështruar për të fundit herë
E pashë të shtangur në mes të mugëtirës
Ajo dukej si një sfinks
Wernetshausen, 5.II.2017
MJEGULLA
Duke soditur mjegullën e lëbardhme
Që mbulonte rrethinat e Hinvilit
Më erdhi ndër mend
Vargu i një balade shqiptare:
„I ra mjegulla Buenës…”
Mjegulla që mbulonte rrethinat e Hinvilit
M’u duk si fustani i bardhë
Që mbante personazhi i baladës së moçme
I murosur për së gjalli
Në themelet e kështjellës së Shkodrës
Duke përsiatur për këtë rit themelimi
Të lidhur me besimet e stërgjyshërve të mi
(Në të vërtetë me një besim universal)
Kisha përshtypjen se unë isha stërnipi
I nuses së sakrifikuar në ritin e lashtë
Unë kisha përshtypjen
Se ajo mjegull ishte qumështi i avulluar
I pikuar nga gjiri i shndërruar në gur gëlqeror
Nga gjiri i nënës së re të murosur për së gjalli
Në kështjellën e largët të Shkodrës
Ajo mjegull e lëbardhme ishte
Edhe mjegullnaja e legjendave stërgjyshërore
Pjesë e pandarë e qenies sime
Që më ndiqte pas nëpër rravgimet e jetës
Me ndriçimin e saj qiellor
Hinwil, 11.II.2017
NJË GRUMBULL BORE
Një grumbull bore
I mbetur buzë rrugës
I stërpikur nga rrotat e makinave
I ngjan shukut të një letre të zhubrosur
Ku dimri kishte shkruar një poemë
Që nuk i është dukur e arrirë
Ky grumbull bore
I lëbyrur nga rrezet vezulluese
Vështron rreth vetes
Me bebëzat e tij të kristalta të panumërta
Duke fërgëlluar e duke pëshpëritur:
Çfarë bëj ende këtu?!
I llahtarisur
Nga syri ciklopik i diellit
Që dëshiron ta përpijë
Ai nuk e shpjegon dot urrejtjen e tij të tmerrshme
Përbetimin e tij
Për ta zhdukur nga faqja e dheut
Midis një bote jomikpritëse
Ai përsërit gjithë ditën e ditës
Monologun e tij të shkurtër :
Sa e rëndë qenka
Të jesh fisi i fundit
I popullit shumëmilionësh të flokëve të borës
I dënuar të zhduket…
DUKE FLUTURUAR MBI SLLOVENI
Nga dritarja e avionit
Unë sodit qiellin e kthjellët të Sllovenisë
Dielli që ndodhet në zenit
Shkëlqen si Krishti Pantokrator
Dhe hapësira ku pluskojnë re të vogla të bardha
Si engjëj me flatra të shpalosura
Më kujton kubenë e një katedraleje
Të pikturuar nga piktorët e moçëm
E sapoliruar nga bora
Toka e gjelbëruar e Sllovenisë
Më duket si një nuse e re
Që ka hequr fustanin e bardhë
Dhe bëhet gati të lindë pranverën
Një fakt befasues
Më tërheq vëmendjen:
Ndërsa avioni largohet nga qielli i Sllovenisë
Retë e vogla të bardha
Si engjëj me flatra të shpalosura
U lënë vendin reve të zeza e të dendura
Ndoshta ky ndryshim i theksuar
Është vetëm një dukuri meteorolgjike
Ndoshta është më tepër se kaq
Gjithnjë e më i errët bëhet
Qielli që duket nga dritarja
Avioni depërton
Në zemër të Ballkanit…
Në avionin e linjës Ljubjanë-Tiranë,
25.II.2017
RIMEDITIM PËR BALLKANIN
Poshtë avionit
Shtrihen rrafshinat dhe malet e Ballkanit
Me mitet dhe epopetë e tyre
Me urrejtjet e trashëguara
Me luftërat e qëmotshme dhe të vona
Sot Ballkani është mbuluar me re të dendura
Sikur të kishte turp
Nga mëritë dhe grindjet e tij të kaluara
Apo sikur të mos donte t’ua zbulonte sekretet
Syve të huaj
Nuk e di se cili nga këto hamendësime
Mund të jetë më i saktë
Por për një gjë jam i sigurt:
Si të gjitha viset e tjera të botës
Edhe Ballkani ka arsye për të qenë krenar
Dhe për t’u skuqur nga turpi…
Sido që të jetë
Ballkani më përket mua
Ashtu siç është
Dhe unë i përkas atij
Nga lindja ime dhe nga fati im
Të mbështjella me re të dendura
Vendet e Ballkanit i përfytyroj sot
Si luftëtarë të lidhur me fasha
Të shtrirë në pavijone pllajash e luginash
Duke pritur pranverën që afrohet
T’i japë fund
Konvaleshencës së tyre dimërore…